Semah

Dina hidji poe, waktoe baroedak keur aroelin di boeroean, djol aja semah, eureun deukeut imah Roesdi.

"Misněm! Misněm! Ka dieu," tjeuk Roesdi.

"Aja naon, Di?"

"Ka dieu, Něm! Itoe aja noe noempak koeda."

"Saha nja, Di? "

"Njao, da aing mah teu wawoeh," tjeuk Roesdi.

"Euleuh-euleuh geuning ka oerang!"

Toeloej baroedak disampeurkeun koe noe noempak koeda teh. Semahna toeroen tina koeda, bari njaloekan ka baroedak, pokna, "Ka darieu Oedjang, Njai, bapa djeung ěma araja?"

"Araja, bapa keur matjoel di kěbon, ěma keur ninoen di toekang."

"Ke! Koe koering rek dibedjakeun, nja!" Doeanana laloempatan, si Roesdi ka bapana, si Misněm ka indoengna.

Ti kadjaoehan keneh baroedak geus gěgěroan njaritakeun aja semah mawa koeda.

"Saha, Djang?" tembal bapana.

"Teu njaho koering mah, Bapa! Da nanjakeun Bapa geuning! Sampeurkeun bae atoeh koe Bapa."

"Aeh-aeh, geuning paman silaing ti dajeuh. Na silaing poho deui? Kapan ěmang Moerdiam eta teh!"

Toeloej semah diarakoe koe indoeng bapa Roesdi. Roesdi djeung Misněm narendjokeun ti kadjauhan, teu daraekeun ngadareukeutan, da areraeun. Geus kitoe, djung maranehna arindit deui ka kěbon, aroelin. (*)