Dalem Boncel (Bagian 7)

Sanggeus di jalanna dua bulan leuwih, Ma jeung Pa Boncel narepi ka Caringin. Pakean maranehna geus rarubat-rabet. Sukuna geus barareuh. Maranehanana geus teu beda jeung tukang baramaen bae. Laleumpangna geus raripuh pisan, komo Ma Boncel mah. Maranehna meh paregat pangharepan.

Tapi waktu maranehna terang yen geus nepi ka Caringin, sumangetna timbul deui. Kasangsaraan nu kacida beuratna nu geus kaalaman di perjalanan, saperti hilang ditiup angin. Rasa pegat harepan robah jadi harepan-harepan nu endah, tanagana timbul deui. Ma Boncel nu tadina leumpangna dipapah ku Pa Boncel, ayeuna mah ngadadak bisa leumpang sorangan miheulaan.

Maranehna tokroh-tokroh arasup ka pakarangan kabupaten.

Gulang-gulang nu ngajaga, buru-buru nyampeurkeun maranehna, tuluy nanya, "Naaa saha Aki jeung Nini teh bet wani-wani arasup ka dieu? Heunteu meunang!"

"Maap, Nak. Aki jeung Nini teh ti jauhna," ceuk Pa Boncel.

"Ti mana jeung rek ka mana?

"Ti Kandangwesi, Nak. Datang ka dieu teh rek neangan anak nu leungit."

"Naha asup ka dieu?"

"Kami ngadenge beja, yen anak kami teh ayeuna geus jadi dalem di dieu."

"Ha...ha...hah...! Ha...ha...hah...!" Gulang-gulang seuri ngagakgak. "Teu bisa jadi dalem anak tukang jajaluk!"

"Kami lain tukang baramaen, Nak. Demi Alloh, kami jelema biasa," ceuk Pa Boncel sedih.

"Tapi teu bisa jadi ibu rama dalem hina kieu," ceuk gulang-gulang bari jebi.

"Nak," ceuk Ma Boncel lemah lembut. "Harepan kami nu hina. Mun anak henteu kaabotan, Nini rek nanya. Sugan anak terang, saha nami dalem teh?

"Boncel!" jawabna pondok.

"Kumaha badanna?"

"Jangkung, rada kuru!"

"Kumaha pakulitanana?"

"Rada hideung!"

"Naha dina pipina nu katuhu aya tanda hideung? Tanda Wisnu?"

"Aya!"

"Tetela eta dalem teh anak kami. Bawa kami ka manehna! Ema geus sono pisan, ma’lum geus aya welasan taun henteu papanggih," ceuk Ma Boncel.

Gulang-gulang teh cicing sakeudeung, katingal manehna asa-asa.

"Tungguan bae heula di dieu, kuring rek ngadeuheus heula ka anjeunna. Boa teuing anjeunna keur kulem. Mun anjeunna aya, kuring rek buru-buru unjukan yen aya Nini jeung Aki," ceuk gulang-gulang, tuluy manehna indit.

"Ema geus hayang nangkeup Si Ujang, Pa!" ceuk Ma Boncel. "Manehna oge tangtu geus sonoeun ka urang teh. Tangtu manehna baris nyeungceurikan jeung ngarangkul urang. Geuning lila naker gulang-gulang teh?

"Sabar, Ma. Sakeudeung deui oge gulang-gulang teh bakal datang jeung Si Ujang," jawab Pa Boncel.

"Ema geus teu tahan deui lila-lila ngadagoan. Hayu urang bae nu ka ditu, Pa!"

"Indit bae sorangan ka ditu! Keun Bapa ngadagoan di dieu."

Gulang-gulang datang hariweusweus nyarita, "Nini jeung Aki kudu buru-buru indit ti dieu. Dalem pohara benduna. Nini jeung Aki lain sepuhna. Saurna, ibu rama anjeunna mah geus lila parupus. Ku lantaran kitu, Nini jeung Aki kudu buru-buru arindit ti dieu!" ceuk gulang-gulang bari nunjuk lawang kaluar.

Mun aya gelap tengah poe ereng-erengan, sigana Ma jeung Pa Boncel moal kageteun saperti harita. Lila maranehna teu lemek teu nyarek.

"Hayoh gancang arindit!" ceuk gulang-gulang sakali deui.

"Nak, bejakeun ka manehna yen kami moal kaluar ti dieu, samemeh pahareup-hareup jeung manehna. Kami yakin, manehna anak kami. Jung, bejakeun!" ceuk Pa Boncel. Ma Boncel ngagukguk bae ceurik.

Bari teu ngomong sakecap oge, gulang-gulang teh lumpat rek ngadep ka dununganana deui.

"Sabar, Ma," ceuk Pa Boncel ka Ma Boncel. "Meureun gulang-gulang teh salah denge. Si Ujang moal kejem kitu, Ma!"

Teu lila gulang-gulang teh datang ngiringkeun dalem.

Waktu Ma Boncel ningal anakna, poho di naon-naon, ngagorowok bari lumpat rek ngarangkul, "Ocen, anaking!" Tapi gancang ku Dalem ditejeh, nepi ka Ma Boncel…nangkarak bengkang. Manehna ngajerit kanyenyerian.

"Saha maneh, wani-wani ngaku anak ka kami?" ceuk Dalem Boncel bengis.

"Ocen, anaking! Ieu Ema! Ema nu geus ngandung hidep salila salapan bulan. Ema nu geus ngagedekeun hidep!"

"Sing inget, Ujang! Ieu Bapa! Bapa nu ti barang Ujang ninggalkeun dunungan anu bengis tea, teu weleh neangan hidep ka mana-mana. Ti harita Ema hidep kaleleban, Nak. Beurang peuting ngan nyambat-nyambat ngaran hidep. Ayeuna hidep geus jadi jelema. Ema jeung Bapa pohara bagja jeung sonona."

"Teu, kami teu boga kolot hina saperti maraneh. Hayoh gulang-gulang! Gusur ieu jelema-jelema gelo teh kaluar!" ceuk Dalem bari nulak cangkeng.

"Inget, anaking!" ceuk Pa Boncel.

Ti dinya Ma jeung Pa Boncel rame-rame digalusur kaluar pakarangan kabupaten. Ma jeung Pa Boncel diusir saperti anjing.

Kulantaran Ma Boncel geus teu kuat leumpang sorangan, nya dipapah ku Pa Boncel. Maranehna laleumpang lalaunan jumarigjeug, ninggalkeun anakna anu dipiheman. Cipanon maranehna teu eureun-eureun murubut.

"Ya Alloh, mugi-mugi abdi dipaparin kakiatan," ceuk Ma Boncel meh teu kadenge. (*)

Sambungan ti Bagian 6

Nyambung ti Bagian 8

Ki Umbara