Susumputan Beling

Handapeun tangkal balingbing, Ujang jeung Nyai keur susumputan beling, mani anteng. Ayeuna bagean Ujang anu nyumputkeun belingna. Nyai dititah malik ka ditu bari kudu meungpeunan beugeut supaya ulah bisa ngalelebah di mana beling Ujang disumputkeunana. Katembong Ujang cukal-cokel bari ret deui ret deui ka Nyai, bisi ngalieuk atawa bisi meletet maling-maling nyerangkeun Ujang. Ari Nyai pok deui pok deui nanyakeun enggeus atawa acanna.

"Teu acan," walon Ujang, "Ke heula..., ke...ke..."

Hayang buni pisan jigana Ujang nyumputkeun beling teh, da mani rada lila kusay-kuseyna oge. Nyai mah bangun keselen deui.

"Enggal atuh, Ujang!" cek Nyai bangun teu sabar.

"Ke heula!" Ujang nyentak bari kerung. Ngajawab kitu teh bari nyeselkeun beling kana handapeun akar balingbing, sabada tadi ku Ujang diruang dina sisi kalang beulah kaler, tapi diludang deui lantaran tayohna bae Ujang ngarasa kurang buni nyumputkeunana.

"Teu kaci lami teuing mah, teu kaci," cek Nyai.

"Ke heula. Nyai oge tadi lami," Ujang kalah ngahualkeun.

"Licik Ujang mah!"

"Sok atuh," cek Ujang. Kawasna bae Ujang embung ari disebut licik mah.

Sanggeus kitu Ujang ngagesekeun taneuh jeroeun kalang susumputan beling supaya lita, disaksian ku Nyai nu geus mimiti neges-neges jeung nyoba-nyoba neguh di lebah mana nyempilna bubuk beling Ujang. Salawasna Nyai ngawas-ngawas robahna beungeut Ujang nu terus ngagesek taneuh, lir nu keur ngaji kereteg ati Ujang. Sugan bae bisa ngaboker rusiah Ujang ku maca beungeutna - upama leungeun Nyai ngaragamang kana lebah beling nu disumputkeun tea - beungeut Ujang bakal robah semu, beureum atawa api-api.

Tapi Ujang teu eleh geleng, teu eleh taktik. Bari kakawihan "paherang-herang gobang", Ujang katembongna teh mereketkeun maneh sangkan teu ruak-riuk beungeut. Upama karasa rada teu kuat, tapi sieun katohyan, gancang Ujang ngabedaskeun kakawihanana.

Ujang, Nyai, anaking. Sajeroning nyaksian hidep keur susumputan beling kitu, Apa bet inget kana kalakuan Apa sorangan. Ret ka Nyai anu terus cukal-cokel neangan bubuk beling nu disumputkeun, Apa inget kana kabiasaan Emah.

Apa nu sok mindeng nyumputkeun duit dina lipet-lipet kopeah, dina sarangka bedog, dina tungtung sapatu atawa dina sela-sela buku supaya ulah kanyahoan ku Emah, meureun lir Ujang nu nyumputkeun bubuk beling dina handapeun akar balingbing. Ari Emah nu biasa gawena teh ngan kurah-koreh sugan manggihan peperenian Apa, persis lir Nyai anu terus cukal-cokel neangan bubuk beling nu ku Ujang disumputkeun.

Sihoreng Ujang, Nyai, di jero imah teh pinuh ku tempat susumputan duit atawa susumputan sagala rupa rusiah Apa, disumput-sumput sangkan Emah ulah nyahoeun

Basa Nyai bisa manggihan bubuk beling nu Ujang, Nyai surak, Ujang ngaheheh seuri koneng. Kitu tah saperti Emah nu atoh manggihan duit Apa nu disumputkeun dina jero kendi kamari, Nyai teh. Ari Ujang teu beda ti Apa nu kapaksa angkat tangan ka Emah, hahah-heheh teu bisa majar kumaha. "Si Bedus teh!" cek dina hate mah, "Eta ku kapanggih bae..." (*)

---

Wahyu Wibisana