Nu Nepungan Tungtung Peuting
Manehna datang. Tungtung peuting. Meuntasan jandela nu eta. Jandela nu lila teu muka. Seseleket. Kana sesela sarigsigna. Ngabedega. Ngideran rohang ku teuteupna. Gumerendeng.
"Rek kieu wae?" pokna. Neuteup seukeut. Berewek. Nyoehkeun kalender nu kari salambar. Berewek deui. Sababaraha balikan. Wur. Kalender bubuk diawurkeun.
"Nu heubeul geus dipiceun. Nu anyarna...?" Sieet! Bus. Manehna. Ka jero eunteung. Bray. Saniskara carita patingkelemeng. Pirang-pirang lalakon. Kumalangkang.
"Geuning bet kadalon-dalon. Haben wae ngumbar cipanon," cenah. Mencrong. Ragamang. Leungeunna ngarongkong weker. Reketek. Reketek. Pamuteran jarumna diputer-puter.
"Kapan wanci teu kungsi eureun ngamalir. Saban wiletanna teu weleh nyesakeun carita."
Jarum weker terus muter. Lelet.
"Urang nu nangtukeun wangun caritana." Beuki lelet. Beuki lelet. Tetenjoan ngilu muter. Lelembutan muter. Eunteung muter. Kamar. Risbang. Jandela. Panto. Manehna. Kabeh muter. Kaasup balati. Enya. Balati nu ku manehna disodorkeun. Muter lelet hareupeun panon.
"Ayeuna mangsana. Sabab isukan geus lain nu urang." Ragamang. Gep. Balati ditewak. Reg. Sagalana ngarandeg. (*)
Inda Nugraha Hidayat
Reviewed by Rupa Sundapura
on
23.01
Rating:
