Lini

Jam sapuluh peuting. Nu ti beurangna tas cape gawe mah geus talibra. Di jalan geus teu pati aya nu ngulampreng. Tukang baso waeh traktrak-trektrek nakolan birit katel butut, nawarkeun daganganana, susuganan aya keneh nu hayangeun nambul angeun pibekeleun sare.

Sawatara budak bujang tingrariung sisi jalan, ngawarangkong ngenca-ngatuhu, silih gonjak bari udud patarema sakenyot sewang.

Riyeg...riyeeeggg...riyeeeggggg...!

Jagat genjlong dibarung ku ngaguruh sora sagala sakur nu kaeundeurkeun. Jerewet di ditu, jerewet di dieu, nu tingweuleuhweuh, nu takbir, lain wayah lain mangsa. Jelema riab kalaluar.

Ger cekcok di mana-mana, ngaromong teu puguh leunjeuranana dibarung ku kasima. Cek nu meneran di imah, awak asa lenjong, rea parabot marurag tina lomari, tina bupet naon ku hanteu. Cek nu lulungu asa ngimpi dialungboyongkeun. Cek nu meneran keur leumpang di jalan, rarasaan teh cenah asa rek kateureuy ku jagat. Nyeueung jalan siga ombak-ombakan.

Riyeg deui...! Ear deui...! Awewe rea nu riwih-rawah, bari ngakeup ongkoh, nuyun ongkoh.

"Gustiiii...boa ayeunaaaaa...! Lebur kiamah teeeeeh...!" cek nini-nini bari eueuriheun.

"Ka dieu, nini, rek ka mana!" cek sora lalaki ti kebon cau.

"Rek...rek neang incuuuuu...!"

"Ulah...ulah ka mamana, bisi kumaonam!"

"Aaaaah...da melaaaang ka budak!" tembalna bari ngabengbeos. Lilinieunana beuki kacida.

Wanci tumorek, sasari mah iwal ti sora jangkrik jeung simeut, harita mah ngadak-ngadak geunjleung. Jelema bahe ka luar, ka jalan. Barudak rungsing lulungu, keur meujeuhna tibra kagareuwah. Nu ngadat dina aisan dicombo ku susu indungna, di dinya di geusan pabaliut.

Pulisi jeung tentara matroli ka sakuliah kota, asa keur usum perang. Para pajabat jeung pamong desa teu cicing, lolongok ka ditu ka dieu.

Geus rada leler meueusan, silih tanya, kumaha...kumaha...kumaha...?

Jol nu rancucut, ngahodhod kawas hayam kabulusan.

"Nanaonan silaing teh kawas nu kabancuh?"

"Walah...sial euy...! Heu...heu...heu...heu...heuh...," cek nu ditanya, ngaheuheuh awahing ku tiris.

"Ari kitu...?"

"Ngusial beuteung...heuheuheuh...! Lumpat ka balong bari lulungu. Kakara ge gog, na ana atuh ari riyeg teh. Galeong waeh pacilingan runtuh. Nepi ka diturunmandikeun tengah peuting. Jarijipen heu...heu...heuh...!"

"Naon tuh eusi patuangan teh...? Ogoan, lungsur mani kudu dianteur ku nu kagungan."

Semet nyengir bari ngaheuheuh, huntu noroktok.

Ger beja, imah Dokter Gigi runtuh, imah Kuwu di Lembursitu rebah, garasi, warung baso, garduh jeung rea-rea deui.

"Alusna mah toko Si Akoy nu rugrug teh nya euy," cek saurang.

"Eum, sok aya-aya bae, ngadungakeun cilaka ka batur!"

"Tuman, bongan tara mere nganjuk!"

"Saha nu sudi nganjukkeun ka tukang ngajeblug!"

"Barina ge lebar ku Si Amoyna."

"Bangsa babah mah tara keuna ku musibat."

"Naha?"

"Diaping dijaring ku Tapekong bejana."

"Wah, ngomong teh!"

Heaaaang sora sirine. Jelema caruringhak. Lar mobil ambulans kawetankeun. Ti mana...saha...ku naon...? Silihtanya pada teu nyaho. Jol motor nyusul. Diparegat, ditaranya. Urang Nagrak cenah, sakulawarga. Imahna ambruk pisan. Kabeh tatu parna. Dius deuih waeh. Sarerea tinggarodeg, tingkarecrek.

Jelema pabuis ka ditu ka dieu, silih longok, nu inget ka sobat, ka baraya. Barudak ngora tingdarengdek ngadedengekeun, bisi aya beja imah kabogoh kumaonam.

Jol mobil disarurung ku limaan.

"Ku naon tateh...?"

"Rek nganteurkeun nu cilaka ka rumah sakit."

"Na atuh disusurung kitu?"

"Teu daek hirup. Kagebah lini meureun!"

"Saha kitu? Ti mana?" cek nu nanya bari nempo ka jero mobil.

"Ti Sindangrasa, katinggang lomari!"

Nu nyarurung mobil nyarelang ngarambekan heula bari nyarusut kesang ku leungeun baju.

"Sok lah sarurung deui, age-age nepi!" cek nu nyekel setir.

"Ke heula...cape! Manehna ngeunah nyengcle...! Euweuh nu dagang bajigur-bajigur acan. Garing tikoro!"

"Eum, sok aya-aya wae. Cageur manten atuh diselang jajan heula mah!"

Nu ngagimbung tingserengeh ngadenge supir ngomong kitu teh.

Sakeudeung-sakeudeung heang, sakeudeung-sakeudeung heang sirine mobil ambulan, ngakutan nu carilaka. Tengah peuting, bari tas manggih kareuwas pohara, kukurayeun ngadenge kitu teh.

Nu srugsrog jeung baraya jeung sobat, silih rangkul bari maraca Alhamdulillah. Urut tadi kamemelangan asa kaubaran, kajeueung salametna.

"Ari lini teh naon tuh asal-muasalna, asa gagah-gagah teuing?"

"Bejana mah aya gunung bitu ari kitu teh."

"Wah, meureun kadenge jelegurna!"

"Ari jauh...?"

"Ning oyagna nepi ka dieu?"

"Pan sajagat kaendagkeun!"

"Cek kolot mah...buta cenah nu nanggeuy jagat. Mun cangkeuleun sok nguliat. Nya eundeur ka urangna teh."

"Lain ketah, lain buta!"

"Naon atuh?"

"Oray naga nu nanggeuy jagat mah. Kabejakeun geuning sok aya endog lini. Pan buta mah tara ngendog!"

"Gandeng lah, ngaraco! Dongeng jaman tai kotok dilebuan ta mah! Paranti nyingsieunan budak."

Jol erte ngiringkeun nu ngabebeyeng jelema, beungeutna balancunur.

"Ku naon tateh...? Katinggang naon?"

"Katinggang peureup!" tembal erte.

"Eum, Pa Erte mah. Nu leres...ku naon?"

"Disariksa...tuman!"

"Ari kitu...?"

"Batur-batur narulungan nu cilaka, ari ieu kalah ka haripeut ngabadog barangna. Ngagugubug tip!"

"Rek dikamanakeun ayeuna?"

"Ka kantor pulisi!"

"Ning Si Ebon!" cek saurang bari nempo beungeut nu balancunur.

"Meujeuhna si eta mah," cek nu sejen ngaharewos ka baturna. "Bareto ge bapana keur sakarat, lain nungguan cara batur, kalah ka nanawarkeun balong."

"Keur pawit ngadu meureun jeung keur meuli inuman pimabokeun! Cekekeun tetelo jelema kitu mah!"

"Pan ayeuna ge sakongkol jeung lini. Asa dijurung laku, dibere jalan keur ngiruh!"

Lain saeutik korban lini teh. Katut Pa Camat mantuan mangkuan nu carilaka, diunggah-unggahkeun kana ambulan. Geus puguh deui pulisi jeung tTentara mah teu kaur minge. Malah aya nu bobolokot getih balas mangkuan nu taratu.

Tambah ketir nyeueung nu kitu mah, asa nyeueung pilem lalakon perang. Beh dieuna asa jaman repolusi bareto.

"Asa reugreug nyeueung alat nagara kitu mah, nya euy!"

"Ari urang can kabagean gawe. Taya pisan gadag, semet lalajo nu pabuis."

"Urang onaman..."

"Onaman kumaha...? Da kawajiban sarerea nulungan nu cilaka mah. Tugas kamanusaan, deuleu!"

"Mana atuh tulunganeunana? Maenya nu cilaka kudu kokotetengan neangan nu rek nulungan! Kudu urang nu nyampeurkeun!"

"Yu atuh urang ngider! Lebar tanaga baso teu kamangpaatkeun!"

Jol jajaka tiluan, tingtarempo nyidik-nyidik nu tinggarimbung kawas aya nu diteangan.

"Neangan saha, Ton?"

"Agus...! Aya di dinya?"

"Tadi mah aya! Ngaleos deui."

"Ka mana?"

"Nyao...ka imahna sugan. Aya naon kitu?"

Nu ditanya teu nembal. Gura-giru indit jeung baturna muru ka imah Agus. Nu ditinggalkeun panasaran, bring naluturkeun, bisi aya tulunganeunana, bubuhan keur usumna.

"Tuh geuning sigana," cek saurang bari nunjuk ka nu diuk di emper imahna.

"Keur naon, euy, Gus?"

"Teu nanaon. Ngareureuh tas ngider. Taya nanaon di ditu?"

"Nyeta puguh rek ngabejaan!"

"Ngabejaan naon?" cek Agus ngorejat.

"Si Eneng, kabogoh di dinya, kamusibatan!"

"Kapapatenan boa," cek nu sejen, "da midangdam bae."

"Saha nu cilaka teh...? Si Eneng...?" cek Agus teu sabar.

"Si Eneng mah nu midangdamna! Nu cilakana mah bapana boa...atawa indungna sugan..."

"Keun wae modar ge bapana mah! Indungna kajeun..., cua, siga nu sarebeleun pisan. Pedah dewek batan sakieu, ngaligeuh can boga gawe. Sieuneun anakna dibawa kokoro meureun minantuan ka dewek mah!" cenah bangun nu sebel kabina-bina.

"Tah kabeneran, euy, ari kitu mah!" cek Enton.

"Naha?"

"Ayeuna waktuna nu mustari keur nembongkeun jasa. Nyeueung silaing tohtohan mah piraku sugan hatena teu lilir. Malik asih pasti. Jadi minantu kadeuheus engke silaing, Gus!"

"Heueuh geura. Minantu ideal cek basa ayeuna mah," cek nu sejen mairan.

Ngahuleng wae Agus teh kawas keur mikir.

"Tong disapirakeun, euy. Kasempetan alus kacida. Mangpaatkeun, meungpeung aya pitulung lini!"

"Na enya kitu, euy?" cek Agus asa-asa. "Sebel ku gede-huluna ge dewek teh! Angot bebengok bapana mah, mani kawas neuleu anjing budug ari dewek ngulampreng hareupeun imahna teh!"

"Heueuh ayeuna waktuna cekeng ge bangsa raja nu minantuan ka anak si itu si eta, ari geus bukti mah kapahlawananana. Lah...eta sirine ambulan aya ku matak ketir..."

"Kudu kumaha atuh dewek ayeuna...?" cek Agus bangun bingung.

"Neang ambulan...rawu ku silaing bapana atawa indungna nu cilaka, bawa ka rumah sakit. Kerong tah irung dewek mun itu teu malik asih ka silaing."

"Kana naon atuh ka dituna? Leumpang wae nya...?"

"Nelepon wae atuh ti...ti kantor penerangan nu deukeut!"

"Heueuh...! Yu atuh anteur!"

Bring waeh.

"Asa rek gede mangpaatna nya euy lini teh keur Si Agus mah!"

"Hih tuda sagala oge sugri Kersaning Pangeran mah taya nu teu mangpaat. Kari bisa wae napakuranana. Nu puguh wae geura, tukang kayu tukang tembok baris marema, rea imah omeaneun."

"Urang ge mun ditampik ku pimitohaeun mending ngondang sakadang lini, neda kamandangna."

"Yeh, ngabarabekeun sajajagat siah!"

Srog ka kantor penerangan.

"Hallo...! Nyuhunkeun...eu...ambulan...! Hallo...ieu ti kantor penerangan. Nyuhunkeun dikintun ambulans...! Muhun...nyuhunkeun enggal...repot...! Di...di Jalan Hanjuang No. 7...! Muhun...enggal diantos!"

"Kumaha cenah?" cenah baturna.

"Sakeudeung deui cenah, keur nurunkeun heula korban ti Bolenglang. Yu wae ka ditu, urang dagoan hareupeun imahna!"

Bring ka Jalan Hanjuang. Hareupeun imahna kadenge keneh nu midangdam teh. Tetela Si Eneng, da wawuh kana sorana. Gek dariuk dina teras, cape tas leuleumpangan wae.

Heang sirine. Gura-giru dipapagkeun ka jalan. Reg eureun hareupeun lawang buruan.

"Mana...?" cek supir ambulan.

"Ke antos!" cek Agus bari muru panto hareup.

Trok-trok-trok...! Ngadagoan sakeudeung. Trok-trok-trok deui beuki tarik.

Bray panto tengah muka, breh bapana Si Eneng. Bray deui panto hareup. "Aya naon?" cenah bangun reuwas.

"Itu...eu...abdi ngabantun ambulan..."

"Ambulan..? Keur naon?" cek pribumi kereng sanggeus apal kana beungeut semah.

"Sanes aya nu cilaka?"

"Hah...!?"

"Bade dibantun ka rumah sakit."

"Cek saha aya nu cilaka?"

"Kakuping...eu...Eneng nangis."

Gebrug panto ditutupkeun hareupeun irung Agus, ceklek dikonci. Tinggal Agus ngajanteng samar polah. Ngalieuk ka babaturanana geus areuweuh, naringgalkeun. Kari supir ambulan kawas nu teu sabar, ngalangeu naleukeum kana panto mobil.

Torojol Si Encum, rencang di dinya, ti gigireun imah.

"Ku naon Eneng teh?" cek Agus bari nyampeurkeun.

"Sumilangeun. Biasa Eneng mah ari bade kareseban teh sok siga ripuh pisan."

Agus ngarahuh. Leos waeh muru pager gigir, jleng luncat.

"Hey...hey...! Rek ka mana...? Mana nu cilaka teh?" cek supir ambulan.

Ngabengbeos wae calon minantu kadeuheus teh, teu ngalieuk-lieuk acan. (*)

Ahmad Bakri